دلم اسفاد جا مانده

خوشم در  زادگاه خود ،  دلم اسفاد و می خواهد
بنازم  ملک  خوبان  را  ! دلم  اسفاد و می خواهد
همان  مهد  شهیدان     ،    جان نثاران  فدایی  را
مجیر و جوشن و قدرش،دلم اسفاد‌ و می خواهد

چه  صفها  شکل  می گیرند   با  بانگ  مسلمانی !
خلوص و ژرفِ ایمان را ! دلم اسفاد و می خواهد
سوی  مسجد  عصا  می زد    کهنسال  نحیف  او
چو بشنیده  اذانش را !   دلم اسفاد و می خواهد

عجب  حسی !   دلت   پرواز   دارد   در  مزار  آن
سبک از هر غم  و  تعبی  دلم اسفاد و می خواهد
همه حاجات‌ خود به شاخ  و  برگ ارغوان بستند
دخیل  و  آش نذری را !  دلم اسفاد و می خواهد

آثار  قلعه کوه   او  ،  حکایت  از   زکاوت  داشت
بسان  برجکی  مشرف !  دلم‌ اسفاد و می خواهد
ز  هوش و سختکوشیشان بسی تمجید باید کرد
چه بام  و منظری دارد !  دلم اسفاد و می خواهد

شمیم  هر  نسیمش  تحفه ی  یاس  و  ختن  دارد
هوای  پاک و  نابش  را  ! دلم اسفاد و می خواهد
چه  ماءمن  سنگری  بگزیده  پای قله ی شاسکوه
دلش  آرامِ  آرام است  !  دلم  اسفاد و می خواهد

تراود  آبِ   چون  اشکی   ز   کاریزش  ،    کنار  آن
خودت را در بهشت بینی ! دلم اسفاد و می خواهد
صدای  ساز  آب   نقره فامش   می کند   مدهوش
چونان  روءیای  لالایی !  دلم اسفاد و می‌ خواهد

چو  مروارید  غلطان از  ره  پر  پیچ   و   تاب آمد
پدرها ‌ ره  به آن  دادند  ،  دلم اسفاد و می خواهد
نشینم   پا  چنارش    گوش  بسپارم  به   بلبل ها
نوازند روح   و جانم را  ! دلم اسفاد و می خواهد

نه  هر   وصفی  بود  شایسته ی  سرو  کهنسالش
نماد  و  پرچمش گشته !  دلم اسفاد و می خواهد
به  پهنایش   ز   آزادی    سبق   دارد‌      برای   ما
ز  آزادی چه درسی  به ؟ دلم اسفاد و می خواهد

سرم بالا  و  هورا می کشم : " عشق وطن اسفاد"
خدا  آن خاک  خاکم  کن  دلم اسفاد و می خواهد
عظیمی  از  تو  دور  اما  دلش  پیش تو جا مانده
رقم  زد  اینو  تقدیرش ، دلم  اسفاد و می خواهد

نظم : احمد عظیمی

۱۳۹۸/۷/۲۰