شعر "قلعه از هم به در شده مردم"

قلعه از هم به در شده مردم                     حرف ها بي اثر شده مردم
كسي اينجا به فكر موندن نيست               نفسي ديده ام در اين تن نيست
همه در فكر شهر و شغل قشنگ               حرفه هاي پدر شده كم رنگ
پيرها مانده اند پابرجا                               همچو كوهي به روي اين صحرا
خونه ها پر سفر شده مردم                      روستا بي نفر شده مردم
مثل آب قنات در ايران                              كس ندارد سراغ از پيران
آب پاي چنار كم زور است                        ته شهرك براي او دور است
آن درخت چنار برپا نيست                        سايه اش بر قنات برجا نيست
جوي ها گرچه گشته سيماني                 باغ و كشمو بسوي ويراني
باغهاي انار برجا نيست                          توت هايي زجنس حلوا نيست
چهار حد قلعه به ولگار است                   در هر خانه يك طلبكار است
زعفران دسته بود در خانه                       از براي خريد بيگانه
صادرات قلعه فراوان بود                          چهره ها، چهره هاي خندان بود
رود هم زعفران و گندم شد                     حق معبود هم ز مردم شد
زعفران چند سال كمياب است                 اين هم از قحط سالي آب است
چند سالي روال بر اين بود                      گشت آنگونه چونكه آيين بود
حال ده كامل از خدا گرديد                      شاه راهي بزرگ وا گرديد

شاعر: مرتضي حسيني اسفاد