سيغ

با سلام و احترام
سیغ
یکی از آداب و رسوم اسفاد قدیم رسم سیغ است . سیغ و یا سوگ به معنی سوگواری و غم و اندوه و اظهار ناراحتی و ابراز همدردی با خانواده متوفی است.
در ایران قدیم سوگ و سووشون و احترام به خانواده اموات و پوشیدن لباس مشکی رسمی کاملا ایرانی بوده و ارتباطی به اسلام ندارد. در اسفاد قدیم از روزی که یک نفر به رحمت خدا می رفت ضمن گرفتن سه روز پرسه و فاتحه خوانی و سوم و هفتم و چهلم و خواندن قرآن بصورت شبانه روز سر قبر و در خانه مرحوم ، مدت یکسال مردم ، تقریبا درگیر این مسئله بودند و مردان تا چندین ماه محاسن بلند می گذاشتند و زنان حق نداشتند نه تنها در معابر عمومی به شستن لباس بپردازند بلکه در منزل هم این کار را یواشکی انجام می دادند و عروسی ها تا یکسال تعطیل بود و بعد گذشت یکسال باز یکنفر دیگر فوت می کرد و یک نفر که می خواست عروسی بگیرد گاهی اوقات تا 80 سال عروسی اش به تاخیر می افتاد. اما  سرانجام با تدبیر و همت عمومی  ، بخصوص بزرگان این آداب و رسوم که هیچگونه  ریشه شرعی و قانونی ندارد  منسوخ گردید. آنچه سنت شرعی و نبوی است و در زمان شهادت جعفر ابن ابی طالب مرسوم شده بود این است که یک نفر که از دنیا می رفت تا سه روز برای خانواده متوفی غذا می بردند و ضمن ابراز همدردی از آنان دلجویی می کردند. اما امروز همه چیز بر عکس شده خانواده متوفی در  آن شرایط روحی  باید از مهمانان پذیرایی کنند آنهم دقیقا تا سه روز . البته باز از قدیم بهتر شده است و رعایت حال افراد می شود و مراسم روز سوم انجام می گیرد و مراسم هفت و چهل کم رنگ شده است و خانواده متوفی اعلام می دارند که حاضرند در شادی ها جبران کنند و مراسم عروسی آزاد است.
امروز مردم فهیم اسفاد سنت های غلط را به کنار زده اند و دیگر سیغ وجود خارجی ندارد  و آنچه برایشان مهم است دستورات الهی مطابق شرع و قانون است .
     پایدار باشید

                     کریمی آوای اسفاد